Ο Γεώργιος Νικολάου Χατζιδάκις ήταν εισηγητής και θεμελιωτής της γλωσσολογικής επιστήμης στην Ελλάδα και πρώτος καθηγητής της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και της Ινδικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή. Γεννήθηκε το 1848 στο χωριό Μύρθιο του Αγίου Βασιλείου Κρήτης και έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην πατρίδα του στο ελληνικό σχολείο του Ρεθύμνου. Το 1869 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εκεί παρακολούθησε μαθήματα στο ιδιωτικό σχολείο Μανούσου κι έπειτα στο Β’ Γυμνάσιο Αθηνών. Στη συνέχεια, ενεγράφη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μελετώντας Ελληνική και Λατινική Φιλολογία. Οχτώ χρόνια μετά κέρδισε υποτροφία σε πανεπιστημιακό διαγωνισμό γλωσσολογίας και έτσι συνέχισε τις σπουδές του στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Λειψίας, της Ιένας και του Βερολίνου. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα διορίστηκε καθηγητής στο Διδασκαλείο Αθηνών και το ίδιο έτος υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 1890 ανέλαβε την έδρα της Γλωσσολογίας και Ινδικής Φιλολογίας, και το 1906 εξελέγη Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών [(Χατζιδάκις, Γεώργιος Ν. (1848-1941) Ενιαίος Διαδικτυακός Τόπος γιά την ιστορία του Ε.Κ.Π.Α)]
Έργο του:
Ο μεγάλος αυτός γλωσσολόγος διαμόρφωσε την άποψη ότι η Νέα Ελληνική εξελίχθηκε με φυσικό τρόπο από την αρχαίο αττική διάλεκτο, τη συνέχειά της την αλεξανδρινή κοινή και τη μεσαιωνική ελληνική των βυζαντινών χρόνων (Βικιπαίδεια). Οι μελέτες του περιστρεφόταν γύρω από την άποψη ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια, ενιαία και αδιαίρετη από τον Όμηρο έως σήμερα. Θεωρούσε, επίσης, ότι η γλώσσα είναι ένα ανθρώπινο καθεστώς, το οποίο μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά μεταβαλλόμενη ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Τάχθηκε εναντίον της άποψης περί ύπαρξης διγλωσσίας στο ελληνικό κράτος, υποστηρίζοντας ότι ο όρος διγλωσσία είναι άστοχος, γιατί δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα δύο διαφορετικές γλώσσες, αλλά δύο διαφορετικές μορφές της ίδιας γλώσσας. Σε ό,τι αφορά το περίφημο γλωσσικό ζήτημα (για το ποια θα είναι η εθνική γλώσσα του κράτους) ακολούθησε τη μέση "κοραϊκή" οδό (Ο Αδαμάντιος Κοραής στο ζήτημα, ξεκινά μια τάση καθαρισμού της γλώσσας από ξένα στοιχεία και επινοεί και προτείνει την καθαρεύουσα), διαφωνώντας εξίσου με τους αρχαϊστές και τους άκρατους δημοτικιστές. Ο Χατζιδάκις δέχθηκε σκληρές επιθέσεις από αγλωσσολόγητους επικριτές, οι οποίοι πίστευαν ότι με τα διδάγματα του υπονομεύεται η ελληνικότητα της σύγχρονης γλώσσας των Ελλήνων, ενώ στην πραγματικότητα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο.[(Γ. Μπαμπινιώτη) Η μελέτη της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας]
Πηγές:
Χατζιδάκις, Γεώργιος Ν. (1848-1941) (Ενιαίος Διαδικτυακός Τόπος γιά την ιστορία του Ε.Κ.Π.Α)Ανάκτηση άρθρου Δεκέμβριος 6,2010, από http://www.chronologio.uoa.gr/node/20490
- Η μελέτη της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη). Ανάκτηση άρθρου Δεκέμβριος 6,2010, από http://www.abnet.agrino.org/htmls/H/H006.html
- Χρονοδιάγραμμα της ιστορίας του Κέντρου (ΚΕΝΔΙ). Ανάκτηση άρθρου Δεκέμβριος 6,2010, από http://www.academyofathens.gr/ilne/ecportal.asp?id=226&nt=18&lang=1
- Βικιπαίδεια. Ανάκτηση άρθρου Δεκέμβριος 6,2010, από http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82
Μαρία Γιάγκου
